Frank op vrijdag.

Na het werk was ik vertrokken. Van het moment dat ik het rugzakje op mijn rug hing, voelde ik de spanning van de afgelopen dagen wegglijden. Even een beetje op weg, in eigen land. Niets anders te doen dan een foto nemen van mijn wachtende voeten en verdwalen in eigen gedachten.

Na een voetentrip door Leuven, zet ik mij op een terras. Glaasje wit, zo fris, dat je het heerlijk voelt binnenglijden. Dan hoor ik het typische Boeijen geluid. Hij was met zijn groep het optreden van die avond aan het voorbereiden. Ik zet mij met mijn rug tegen de kerk en laat me helemaal overspoelen met klanken.

Hij gaat er ook bij zitten. Ik verzin niet lang en stap op hem af. Of ik een foto mag maken? Nadien komt hij op me afgestapt en geeft een hand. Een warme, volle handdruk. Of ik fan ben en ik dan weer dat ik nog altijd rillingen krijg als ik ‘koud in mijn hart’ hoor. Dat ik hem zag in Turnhout en hij dan weer of ik het goed vond. Dat Leuven fantastisch is en de klank zo ongelofelijk goed.

Als het bijna donker is, hoor ik ‘De verzoening’. Met mijn ogen dicht, luister ik, en voel zoute tranen lopen. Zijn gezongen woorden, die zo passen in het leven. Altijd iets om je in te herkennen. Heb me lief, fluistert hij, en ik kan alleen maar denken… wat een kanjer, die frank.