De stekker uit en de wasmanden gevuld. Klaar om in de kasten te leggen. Ook al was ik moe van het Planckendael wandelen, toch moest die strijk nog gedaan. Morgen zijn er weer andere plannen. Tijdens het strijken met het juiste muziekje op de achtergrond, denk ik een eind weg.
Dat wassen en strijken rust geeft ook al is het geen geliefde bezigheid. Broeken en shirts in keurige stapeltjes naast elkaar. Sokken en ondergoed in weer andere stapeltjes bovenop.
Ongeacht welke denkpistes ik bewandel, altijd kom ik weer terecht bij mijn tocht. Zelfs onder het strijken.
Onderweg was het niet veel. Elke dag één onderbroek en een paar kousen. Om de andere dag mijn lange broek en T-shirt. Ik had zes wasspelden bij. Meestal juist genoeg om mijn was te laten wapperen. Sommige dagen had ik gewoon de tijd om te kijken hoe de was droogde. In alle rust ging ik regelmatig voelen. Of hij al droog was.
Ik maakte er zelfs foto’s van. Stapwas aan een pelgrimsdraad…
tijdtussendoor 
Hoe zou je een diepere verbondenheid kunnen voelen met dorpsvrouwen overal ter wereld en van alle tijden, dan als je op zo’n plek je eigen eenvoudige handwas doet… Mooi beeld. Maar je had vast nog drie wasspelden geleend? 🙂
@Jaclien: Er hingen altijd wel wat verloren wasspelden aan de draad 😉
Wat een prachtige nieuwe site heb je!
Wat fijn dat je weer terug bent en schrijft, ik wilde even kort bij lezen maar kon niet ophouden, prachtige stukken heb je geschreven. Ik voel me verbonden met je stukje over Frank Boeijen, de voetreflexoloog (gaat dat over Pelgrim trouwens?), de was die vrouwen overal ter wereld dagelijks doen en met wat je schrijft over hoe de bezoekersaantallen kelderen als je een tijdje niet blogt. Raar eenzaam fenomeen, ken ik ook.
Fijn dat je weer schrijft, ik voeg je onmiddellijk weer toe aan mijn leeslijst, heerlijk nieuw inspirerend leesvoer. En je blog vind ik echt prachtig. Je bent dus overgestapt op wordpress, je zat toch bij blogger? Lieve groet Roelien
Tijdens het strijken dwalen mijn gedachten ook altijd af naar kleine en grotere dingen in mijn leven. Ik vind het dan ook helemaal niet zo vreemd dat strijken je bij je tocht brengt.
Wel plezant als alles keurig, in stapeltjes, weer in de kast ligt, Katrien.
Ik denk nog zo vaak aan jouw Camino… jij dus zeker ! Aparte foto !
Lie(f)s.
Sinds mijn gedachten te vaak afdwalen ben ik overgestapt van strijken naar plooien. Da’s liever voor mijn handen.
Ik begrijp wat je bedoelt met het zicht op die stapeltjes. Ik had dat vroeger toen ik groenten en fruit weckte. Zo’n voldoening als al die kleurige potten in de schappen staan… Het was beter dan kleurentv! Zoveel beter, dat ik binnen een paar jaar -als ik met pensioen ben- weer zelf groenten ga kweken en wecken. Ik heb mijn oude ketel nog en de meeste van mijn potten en mijn schoonmoeder heeft die van haar bijgehouden voor mij. Leuk om te doen, je weet wat je eet en als de gas onder de ketel uit gaat, hoef je zelfs geen energie meer te gebruiken om het te bewaren. En je kan er op een krukje naar gaan zitten kijken… 🙂
Wassen en strijken geeft mij ook rust. Alles weer proper, het ene na het andere stuk opnemen, strijken en op het juiste stapeltje leggen. En dan glijden mijn gedachten ook van hier naar ginder.