Den Haag op zaterdag.

Onze stappen klinken als één. Dat is wat ik hoor als we richting station wandelen. Den haag zie ik vooral aan de binnenkant van zijn vele cafés en ik sleur drie fotoboeken mee en vraag hen te benadrukken hoe fantastisch dit wel is. Zijn mijn armen niet voor niets zo stijf nu. Mezelf weer eens helemaal anders op onderweg foto’s zien is ook prettig. En dat is zacht uitgedrukt.

Wat we vooral doen, is vertellen. Niet alleen over de tocht maar ook over de tijd nadien. Hoe het leven voor ons alle drie toch wel op één of andere manier anders is.

Ik hoor het mezelf ook zeggen, misschien wel voor het eerst nadrukkelijk. Dat ik veranderd ben.

Omwille van de uren treinreizen krijg ik de kans om na te denken. Sommige dingen zijn makkelijker geworden. Naar een onbekende bestemming gaan, geeft geen stress meer. Ik vertrouw erop dat ik altijd de juiste mensen op het juiste moment zal tegenkomen. Op stap gaan, is voor mij herinneren.

Wat ik voor een deel verloren heb, is evenwicht. De levensbalans die ik steen na steen heb opgebouwd, wankelt regelmatig. Ik bevind mij soms op die slappe koord. Dan strek ik mijn armen uit, ween hete tranen of grijp mij vast aan alles wat los of vast zit. Dan vind ik wat stabiliteit terug en haal opgelucht adem.

Toch huist er ook dankbaarheid binnenin. Voor al die weken van vrijheid voor mezelf. Gelukkig dat ik van te voren niet heb beseft hoe het mijn leven op zijn kop zou zetten, anders was ik misschien niet vertrokken en geef nu toe… dat zou eeuwige zonde geweest zijn. Want nu heb ik een eigen Camino familie in de vorm van mijn tochtgenoten.
Dank je meiden, voor alles!