Bijna zaterdag.

Ik zie het blinken. Een kralenketting rond haar hals en als versiering een ander soort kralen op de sandalen die ze aan heeft. Het is een mooi contrast met haar donkere huid. Zachtjes zingt ze terwijl haar handen de borstel laten bewegen. Ik kijk en ik zie haar onzeker terug kijken. Het is mijn lach die het ijs breekt en wanneer ze haar witte tanden laat zien en terug lacht, is het blinkend plaatje compleet.

Eigenlijk zat ik daar wat te wachten, in die grote winkel waar de muziek altijd veel te luid staat. Het komt wel in orde, denk ik, die aankoop van een nieuwe ijskast en oven. Blijmoedig stap ik door de grote glazen deur weer naar buiten.

Nu ik toch op weg ben, even stoppen in de kringloopwinkel. Als ik de zak met gerief voor een ander af zet, valt mijn oog op de heftruck die er staat. Er hangt een koordje met een houten Pinokkio en een witte roos. Ik vind de combinatie prachtig en aarzel niet om aan de chauffeur te vragen of dat te koop is.Hij vindt mij een beetje raar, denk ik. Mijn wagen is dus kringloopgepimt. Het enige wat nog ontbrak aan mijn nieuwe vierwieler. Nadien eet ik een hapje in hun restaurant. Een eenzame man komt tegenover mij zitten en zegt dat het toch wel gezelliger eet met een schoon uitzicht. Ik hou van de kringloop en haar mensen.

Vanavond schrijf ik aan de grote tafel die na wat verhuizen aan de raam naar de tuin gericht staat. Ik zie de wolken voorbij drijven en de nacht stilaan komen. Het huis is leeg en stil zonder de huisgenoten, en ik ben helemaal tot rust gekomen. Het flesje bio wijn bijna gekraakt….