Een zomer later.

Zoals met de gek uit het grapje
die zich voortdurend met een hamer op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei:
“Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou”- zo is het een beetje met mij.
Ik ben ermee opgehouden je te verliezen.
Ik ben je kwijt.

Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk.
Misschien is geluk: Nog een geluk dat.
Dat ik aan jou kan terugdenken, bv.,
in plaats van aan een ander.

Dit Herman De Coninck gedicht las ik ergens. En het raakte me. Omdat afscheid en verliezen, hunkeren en missen soms zo knagend aanwezig zijn.

Maar vanmorgen voelde ik de zon. En de frisheid van een bijna septemberochtend. Een diepe teug boslucht zoog ik binnen en zuchtte hem daarna weer uit. Hemels, ontsnapte me, terwijl mijn collega met een frons opzij keek, en niet begreep waarom ik haar betoog onderbrak met een zucht.

Tussen haakjes. Vergeten jullie niet naar de laatste show te kijken vanavond? En naar Lies, mijn kleine zus.