In de instelling waar ik werk is alles en meer aanwezig om een gepaste verzorging te bieden aan de bewoners. Een uitgebalanceerd menu zorgt voor de juiste vitaminen. De gebouwen zijn in een groene zone gelegen. Op die manier kunnen we veilig wandelen in de bossen. Onze woningen zijn ingericht met veiligheidsnormen zodat ook gasten met probleemgedrag zich geborgen weten.
De laatste tijd wordt er regelmatig op gewezen om zuinig met materiaal om te gaan. Deze evolutie kan ik alleen maar toejuichen. Toch zijn er vaak momenten dat ik niet akkoord ben met bijvoorbeeld: weggooien van eten, overvloedig gebruik van producten allerlei en het nonchalant omspringen met water en elektriciteit.
Al meer dan 20 jaar werk ik in deze instelling en sommige handelingen doe ik routineus. Vandaar deze gedachten gang vanmorgen terwijl ik een wond verzorg. Ik gebruik een pleister in de vorm van een vlinder. Past precies over het topje van de vinger. Wat ze allemaal niet verzinnen, denk ik nog.
Sinds vorige week kijk ik naar de ‘Zussen van mijn dochter’. Dat het niet eerlijk verdeeld is, weet ik, terwijl ik denk aan de aflevering van afgelopen maandag. De vondeling, ze noemden hem ‘Gift’, werd plots erg ziek. Gelukkig komt hij in Hope Home terecht. Waar ze voor hem zorgen en zo misschien een tweede kans krijgt in dit leven.
In een ver verleden was ik ooit een paar weken in Afrika. Jaar na jaar groeit het verlangen om een keer terug te gaan. Niet om de Kilimanjaro te beklimmen of op safari te gaan. Nee, misschien is er ergens wel een plek waar ze me een paar weken kunnen gebruiken. Een droom die zeker nog even op rust staat, maar wel mag groeien.
Dat het niet eerlijk verdeeld is. Dat wilde ik u maar vertellen met mijn schrijfsel.
tijdtussendoor 
Mooi geschreven.
Vriendelijke groet uit Amsterdam-ZuidOost
Ik weet zeker dat ze jou daar met open armen zullen ontvangen. Het lijkt me echt iets voor jou en bij deze heb je na het pelgrimsavontuur misschien weer iets om naar uit te kijken.
Ik zat net hetzelfde te denken, toen ik zat te kijken naar zussen van mijn dochter. Het is niet eerlijk.
Ik denk zomaar dat die gedachte van jou nog wel meer vorm gaat krijgen..
Ik ben maar één keer in Afrika geweest, voor de bruiloft van een vriendin. Ik had een mapje foto’s bij me van mijn dochtertje – ze was toen twee jaar denk ik – en telkens als ik naar de foto’s keek, moest ik slikken. Het contrast met de kinderen die ik op straat zag, was schrijnend. Mooi, als dat je droom is en je dat kunt doen.